«Αυτά που μ’ αρέσουν τ’ αποφεύγω.»

Μου δημιουργούν εξάρτηση. Ήτανε οι τρεις λέξεις που ξεστόμισε στη πρώτη πρώτη συνεδρία.

«Το όνομα σας;»  Αποκρίθηκα.

«Δεν τρώω τηγανιτές πατάτες, δεν ασχολούμαι με λουλούδια, δεν παίρνω τηλέφωνο τους φίλους .. δεν ..δεν..»

Μάλιστα.

Συνέχισε να εξηγεί:

«.. οι τηγανιτές πατάτες δημιουργούν εθισμό, μ’ αρέσουν πολύ. Δεν τις προτιμώ γιατί δεν θα μπορώ να κάθομαι στο τραπέζι χωρίς να μπορώ να έχω τη γεύση τους στο στόμα μου με κάθε γεύμα. Τα λουλούδια ήτανε ιδέα της γυναίκας μου περισσότερο. Με άφησε, ε και ‘γω τα άφησα. Δηλαδή όχι. Τα ποτίζω. Έβαλα και καινούργια στηρίγματα στις βουκαμβίλιες. Δεν αγοράζω όμως. Δεν με νοιάζουν. Με θλίβει όταν μαραίνονται και κάθομαι εκνευρισμένος και κοιτώ την άδεια γλάστρα μετά. Δεν θα βάλει άλλα οπότε δεν τα θέλω. Κατάλαβες; Τους φίλους δεν τους έχω ανάγκη…»

Πριν από πολλά χρόνια είχε βρεθεί σε ένα δυστύχημα όπου έχασε τον καλύτερο του φίλο. Πηγαίνανε μαζί διακοπές, γιορτάζανε τις επιτυχίες, προγραμματίζανε τους στόχους, κάνανε μέχρι και ελεύθερη κατάδυση μαζί. Δεν ξανάκανε ιδιαίτερα φίλους. Δεν ξαναπήγε στα μέρη που είχανε πάει μαζί.

«Εκείνο το μέρος, Τουλίπα θαρρώ λεγότανε, μας τελείωσε!» συμπλήρωσε.

Τι γίνεται λοιπόν όταν κάτι τελειώνει; Η εξάρτηση είναι εθισμός, ο εθισμός εξάρτηση, η εξάρτηση σκοτώνει ή όχι; Εξαρτάται την εξάρτηση.. Γιατί να την ονομάζουμε έτσι. Ας το πούμε μεράκι. Έτσι μπορεί και να μην τελειώσει..

Ας το δούμε από μια άλλη σκοπιά πρότεινα.

 Ένας ζωτικής σημασίας νευροδιαβιβαστής (μόριο επικοινωνίας)  στον εγκέφαλο μας είναι η ντοπαμίνη. Ένας από τους ζωτικός ρόλος της ντοπαμίνης είναι στην απόλαυση της εμπειρίας, της ανταμοιβής και της μάθησης.  Άρα όταν απελευθερώνεται η ντοπαμίνη νιώθουμε αυξημένη ευχαρίστηση το οποίο και σημαίνει ότι μας παροτρύνει ο οργανισμός μας να επαναλάβουμε την «δραστηριότητα» που μας έκανε χαρούμενους ώστε να ευτυχίσουμε ακόμα μια φορά και ακόμα μία και ακόμα μια…

Με αυτόν τον τρόπο (της αυξημένης ντοπαμίνης λόγω ευχαρίστησης) θα θυμόμαστε το περιστατικό για καιρό, χρόνια. Θεωρώ ότι είναι όμορφο να θυμόμαστε τα πρώτα λουλούδια στην αυλή εάν αυτό μας έκανε ευτυχισμένους, οι τις πρώτες τηγανιτές πατάτες της μαμάς, τη πρώτη φορά που καταφέραμε να κάνουμε μακροβούτι, όπως και την ανάμνηση του πρώτου φιλιού. Η λίστα είναι μεγάλη.

Όλα χρειάζονται με μέτρο κάποιοι παλιοί έλεγαν. Το λέμε και οι πιο καινούργιοι. Το γεγονός ότι προέκυψε ένας θάνατος, ένα διαζύγιο και το παιδί παντρεμένο στο εξωτερικό του το θυμίζουν τα λουλούδια και οι τηγανιτές πατάτες. Είναι το άγχος του να δεθεί. Να νιώσει οικειότητα και να αφεθεί. Τι θα γίνει εάν χωρίσει πάλι; Εάν του μαραθούν κι άλλα λουλούδια;

Θα οπλιστεί με αυτοπεποίθηση λοιπόν και θα βγει εκεί έξω να γνωρίσει καινούργιο κόσμο, θα βρει λουλούδια εποχικά να τον χαροποιούν όταν ανθίζουν και να έχουν ημερομηνία λήξης. Θα πηγαίνει για ποτάκι στο στέκι του και θα εμπιστεύεται τον μπάρμαν, που είναι πάντα πρόθυμος ν’ ακούσει. Αυτά για αρχή είναι αρκετά.

Έτσι έγινε. Έβαλε στόχους: εποχικά λουλούδια να μην του προκαλούν θλίψει και βάσει προγράμματος όταν ερχόταν η ώρα τα  ξερίζωνε.  Άρχισε να πηγαίνει και σε ομάδα βιβλίου (ιστορικού περιεχομένου) και ιχνηλασίας. Βρήκε άτομα να ταυτιστεί και αντάλλασσε πλέον εποικοδομητικές απόψεις και με τις ώρες συζητήσεις. Γνώρισε και δύο καφέ μάτια που του κρατάνε συντροφιά στις εξορμήσεις και δίπλα στο τζάκι. Τον γιο πηγαίνει και τον βλέπει δυο φορές τον χρόνο και τρώνε πατάτες τηγανιτές τις οποίες κερνάει στην εγγονή του 7 χρονών.

Ήτανε (για όσο τον έβλεπα θεραπευτικά) και είναι ακόμα στα μάτια μου μετά από τόσο χρόνια, από τους πιο ωραίους χαρακτήρες με πολύ υγιή ενδιαφέροντα άνθρωπος. Έτυχε και αφέθηκε αλλά χτύπησε τον πόρτα να παραπονεθεί για τα λουλούδια..