Ενήλικα “παιδιά” με γονείς που δεν λένε να μεγαλώσουν..!

Ενήλικα “παιδιά” με γονείς που δεν λένε να μεγαλώσουν!
Πως νιώθει κάποιος άραγε που ο γονέας του, ή και οι δύο, σταμάτησαν να μεγαλώνουν μαζί του; Ας το αναλύσουμε λίγο.. απογαλακτισμός δυσφορία ενηλικίωση γάμος ενοχές τύψεις λάθη

Το “παιδί” έχει γίνει 40 ετών πλέον.. και ακόμα να απογαλακτιστούν οι γονείς του.
Προβληματικές σχέσεις, δεσμοί που συνεχίστηκαν σε λάθος βάσεις. Η “ενηλικίωση” είναι μια λέξη που πρέπει να αφορά όλα τα μέλη της οικογένειας. Όσο μεγαλώνει ο ένας, συνεχίζει να μεγαλώνει και ο άλλος.. Σωστό δεν ακούγεται;

“Έγινα πολύ νέα μαμά”, ακούγεται από κάποια στόματα. “Δεν ξέρουν τα παιδιά”, ακούγεται από το στόμα του πατέρα. Πως να δικαιολογήσουμε συμπεριφορές που αφορούν ενήλικες;
Γιατί δεν έμαθαν τι σημαίνει απογαλακτισμός μαζί με τα παιδιά τους; Γιατί προσπαθούν ακόμα να τα έχουν υπό τη “στενή” προστασία τους;

Οι γονείς πρέπει να είναι λιμάνι, να μπορεί το “παιδί” να επιστρέφει για θαλπωρή, σε οποιαδήποτε ηλικία. Όχι άγκυρα να το κρατάει κάτω και να νιώθει ενοχές, να δέχεται εντολές (!) και να επιζητεί την επιβεβαίωση σε κάθε του βήμα.
Το “παιδί” είναι 40! Είναι το παιδί κάποιων, αλλά δεν είναι παιδί..

Όταν δεν έχει εξελιχθεί ομαλά και υγιή η σχέση γονέών και παιδιών είναι δύσκολο το παιδί να καταλάβει μεγαλώνοντας εάν οι ανάγκες που του έχουν δημιουργηθεί και οι στόχοι που έχει βάλει, εάν είναι όντως δικοί του, και δεν είναι εσωτερικευμένες ανάγκες και στόχοι που του έχουν περάσει ή του περνάνε οι γονείς του ακόμα και σήμερα. Δεν μπορεί εύκολα να ξεχωρίσει τα δικά του θέλω από των γονέων του.

Το παιδί .. πρέπει να μάθει να τα ξεχωρίζει αυτά τα στοιχειώδη “πράγματα” μεγαλώνοντας. Δεν έγιναν όλα τα παιδιά ιατρών, γιατροί… και αυτό δεν είναι ένα τυχαίο παράδειγμα. Δεν ανάλαβαν όλα τα παιδιά τις επιχειρήσεις των γονέων τους, όσο και να το επιδίωξαν οι γονείς από τη γέννησή τους ακόμα.

Το παιδί έχει προσωπικότητα, θέλω, όνειρα, γούστο! Έχει τον χαρακτήρα του, ο οποίος είναι υγιής όταν δεν είναι “ίδιος” με κάποιον γονέα. Άλλο μοιάζω στη μαμά μου ή στο μπαμπά μου, άλλο βγήκα “καρμπόν”. Πόσες πιθανότητες υπάρχουν;

Αναγνώρισε τη διαφορετικότητα σου, αποδέξου τις επιθυμίες σου, διαφοροποιήσου. Γίνε εσύ, είτε σε κοιτάνε είτε είσαι μόνος/μόνη. Το να δέχεσαι οικονομική βοήθεια, ναι ίσως και στα 40 σου και πιο μεγάλος/η, είναι κάτι που στις Ελληνικές οικογένειες γίνεται αρκετά. Δεν μπορείς να σκέφτεσαι ότι τους χρωστάς.. άρα δέχεσαι παρεμβάσεις και γνώμες αφιλτράριστα. Μπορεί να είναι δανεικά, μπορείς να τους βοηθήσεις με τόσους άλλους τρόπους.

Να πούμε και αυτό. Ο γάμος είναι σοβαρή υπόθεση, οι δεσμοί γενικά. Το εάν αρέσει στους γονείς σου ή όχι το έτερον ήμισυ, δεν είναι παράγοντας να προχωρήσεις ή να χωρίσεις. Σκέψου το. Θα υπάρξουν πολλές δικαιολογίες και είμαι έτοιμη να τις ακούσω όλες όπως το “τους το χρωστάω, μου έδωσαν τόσα πολλά”, “με βοηθάνε τόσο πολύ”, “θα κρατάνε τα παιδιά αργότερα”, και το τελευταίο και απίστευτο.. “πόσο θα ζήσουν ακόμα; δεν θέλω να τους στεναχωρώ”.

Και κάπου εκεί αντιλαμβάνομαι ότι τέτοιοι γονείς, μεγαλώνουν ανασφαλή παιδιά, με χαμηλή αυτοπεποίθηση, ενοχικές σκέψεις και πράξεις, καμία πρωτοβουλία και πολύ πιθανόν δυστυχισμένα.

Η σωστή θεραπευτική βοήθεια μπορεί να σου δείξει πως να προχωρήσεις και να επιλέξεις εσένα στη ζωή σου. Να βάλεις όρια και να σταματήσεις να δέχεσαι συναισθηματικούς εκβιασμούς. Είναι δύσκολο, όλος ο δρόμος είναι. Αλλά το να απορρίπτεις συνέχεια τον εαυτό σου, είναι ακόμα πιο δύσκολο..