Ποιος σκότωσε τον αλτρουισμό;

Οι άνθρωποι πέρα από το απλό ή περίπλοκο μυαλό που τους χαρακτηρίζει ως παρουσία, έχουν τις πράξεις τους να κλέβουν την παράσταση, να γκρεμίζουν ή να χτίζουν γέφυρες.

Χρόνια τώρα μετρώ αντοχές, υπομονή, γίνομαι σάκος του μποξ στις επίγειες ανάγκες των ανθρώπων.

Ανθρώπων;

Γιατί τους λέμε έτσι;

Ποιος αποκαλεί τον εαυτό του άνθρωπο την ίδια ώρα που γειώνει κάθε τι όμορφο από συναισθήματα στο πρόσωπο του συνανθρώπου του, είτε αυτός λέγεται γονιός, είτε φίλος, εραστής είτε συνάδελφος. Οι εμπειρίες του πραγματικού μας εαυτού μαζί με τις συγκρούσεις του ιδεατού μας εαυτού δημιουργούν την πάστα του ανθρώπου που είμαστε.

Πολύ καλό παιδί ακούς. Σαν φίλος δεν στάθηκε ποτέ στα δύσκολα. Ζήλεια και πίεση ως εραστής. Είναι καλό παιδί για όποιον δεν είχε συμφέρον να διεκδικήσει κάθε περισσότερο στη ζωή του. Για αλτρουισμό ούτε λέξη. Πληγώθηκε στη ζωή και βγάζει έναν άλλον εαυτό. Κακοποιήθηκε και έχει γίνει καχύποπτος, γκρινιάζει γιατί μωρό δεν τον αγκάλιασαν. Χαμηλή αυτοεκτίμηση γιατί τον εκμεταλλεύτηκαν.

Πως λέγεται αυτός ο άνθρωπος; Τυχερός θα απαντούσα με μια ανάσα. Έζησε και ξέρει να αναγνωρίζει και να αποφεύγει. Μπήκε από μικρός στη λούμπα και του δόθηκε μια επιλογή σε μικρή σχετικά ηλικία.

Να γίνει το αντίθετο από αυτό που σιχαίνεται. Να γίνει άνθρωπος. Να προσφέρει την αγκαλιά και το χαμόγελο που τόσο στερήθηκε.

Σκοτώνουν συναισθήματα μέσα μας γιατί έκαναν μια επιλογή παλαιότερα.  Επειδή δεν θέλει ο πατέρας να είναι παλαιότερο μοντέλο. Γιατί η  μητέρα ξεσπά λάθος. Γιατί οι φιλίες και οι έρωτες είναι τρυφεροί .. συνάμα άμυαλοι σε μικρές ηλικίες.  Επιτακτική ανάγκη να ζήσει αν όχι όλα τ΄ άσχημα ίσως αρκετά η νέα ψυχή για να επιλέξει εάν θα γίνει άνθρωπος όταν μεγαλώσει.